Παράκληση να τηρηθούν κάποια όρια ευπρέπειας, (πώς λέμε "τα όρια της σάτιρας"), δηλαδή ας βρίσουμε ο ένας τον άλλον όσο θέλουμε, αλλά να μη φτάσουμε να βρίσουμε τη μάνα του άλλου. Η έκφραση υποτίθεται ότι λεγόταν αρχικά σε αγώνες λ.χ. ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή άλλου αθλήματος, όταν ένας καυγάς έβγαινε εκτός ελέγχου και ο σωφρονέστερος της παρέας προσπαθούσε να βάλει κάποια όρια στο βρισίδι, ώστε να μην αναγκαστούν να παίξουν και ξύλο μετά οι υβριζόμενοι για λόγους τιμής.
Πλέον λέγεται ή για να πούμε εξαρχής ότι πρέπει να τηρηθούν κάποια ελάχιστα όρια ευπρέπειας ή έχει αποδεσμευτεί η έκφραση και χρησιμοποιείται ως τιραμισουρεαλισμός ή ως γείωση. Ή, μετα-κυριολεκτικά, ως παράκληση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης να μην το παρακάνουμε με την ανάρτηση μανάδων την Ημέρα της Μητέρας κ.ο.κ.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
- Όχι μάνες. Ο Ματθαίος Γιαννούλης βρίζει τη μάνα του Τσίπρα και του λείπει και η χούντα. (Luben)
- Όχι μάνες! Ο Πάνος Καμμένος και η διολίσθηση της πόλεως στον οίκο. Παρά τις εντάσεις που προκαλούνται λόγω της γειτνίασης της πολιτικής με το θέαμα, κοινός τόπος της νεωτερικής πολιτικής δημοσιότητας είναι η εξαίρεση από τις σκληρές κόντρες της οικογένειας των πολιτικών. Ο Πάνος Καμμένος, πρωτοτυπώντας και εδώ, δεν διστάζει συχνά πυκνά να φέρνει την οικογένειά του στην εμπροσθοφυλακή, συγχέοντας εντέχνως τα όρια πόλεως και οίκου. (Χρήστος Νάτσης στο Unfollow).
- –Τι θα φας σήμερα;
–Μου έστειλε ένα γιουβετσάκι η μάνα μου— –Όχι μάνες.
–Ναι, ρε φτωχόπουστα, κάτσε άνεργος να περιμένεις το μάννα εξ ουρανού— –Όχι μάνες.
–Πήγα να ανοίξω τον υπολογιστή και είδα πως μου κάηκε η μητρική, γαμώ τον Χ— –Όχι μάνες. (Τιραμισουρεαλισμοί και γειώσεις στο σλανγκρ).