Παλιά ονομασία περιοχής της Αθήνας που συμπίπτει με τη σημερινή οδό Ηρώδου του Αττικού και γύρω περιοχές μέχρι και την πλατεία Συντάγματος. Μπουμπουνίστρα ονομαζόταν αρχικά μια πηγή "τα νερά της οποίας μπουμπούνιζαν, καθώς κατέβαιναν με ορμή από τους Αμπελόκηπους, ακολουθώντας το υδραγωγείο του Αδριανού" (δες). Το ίδιο όνομα είχε και πύλη: "Η Πύλη της Μπουμπουνίστρας ή μεσογείτικη πόρτα ήταν μια πύλη στα ανατολικά τείχη της Αθήνας κοντά στην Πύλη του Αδριανού, εκεί που σήμερα βρίσκεται η γωνία της λεωφόρου Αμαλίας με την οδό Όθωνος, στην πλατεία Συντάγματος. Έδινε πρόσβαση προς τα χωριά που βρίσκονται στα Μεσόγεια και προς την Κηφισιά, την Πεντέλη και τον Μαραθώνα. Ήταν κατασκευασμένη από τρεις μαρμάρινους λίθους ενός αρχαίου υδραγωγείου και έφερε λατινική επιγραφή. Ήταν μία από τις επτά πύλες στα τείχη ύψους περίπου τριών μέτρων και πάχους 30 εκατοστών που περιέβαλαν την πόλη. Η ανέγερση του τείχους που διήρκεσε 75 ημέρες χρονολογείται το 1778, επί διοίκησης του βοεβόδα Χασεκή, και έγινε με σκοπό την άμυνα εναντίον των επιδρομών των Τουρκαλβανών" (δες). Στην πύλη της Μπουμπουνίστρας είχαν σημειωθεί σημαντικές μάχες κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821. Στην τοποθεσία αυτή υπήρχε, επίσης, στην Τουρκοκρατία και κρήνη, η κρήνη της Μπουμπουνίστρας, η οποία ελάμβανε από τα νερά του ποταμού Ηριδανού (δες).
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Τον Ιούλιο του 1856, ενώ ο καυτός καλοκαιρινός ήλιος πύρωνε την αθηναϊκή γη, η Μαρία Υψηλάντη, μαζί με άλλες φιλάνθρωπες κυρίες, έψαχναν για να βρούνε μακριά από την πόλη μια έκταση, όπου ονειρεύονταν να χτίσουν ορφανοτροφείο. [...] Συμβουλεύτηκαν μηχανικούς και ανθρώπους που ήξεραν την αγορά ακινήτων και κατέληξαν στη θέση Καλλιρόη, στον δρόμο δηλαδή του παλιού Σταδίου (σημερινή οδό Ηρώδου του Αττικού), όπου υπήρχε ένα οικόπεδο διαθέσιμο. Πολλοί Αθηναίοι ήξεραν εκείνη την τοποθεσία με το όνομα Μπουμπουνίστρα κι άλλοι τη θυμόντουσαν ως περιοχή του Χουσεΐμπεη, γιατί οι εκτάσεις εκείνες στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας ανήκαν κάποτε σε έναν αγά. Στη θέση Καλλιρόη, λοιπόν, ή Μπουμπουνίστρα το πρώτο οικόπεδο που απέκτησε το Αμαλίειο είχε έκταση 5.440 πήχεων. (Γιάννης Καιροφύλας, Η ρομαντική Αθήνα, Φιλιππότης, Αθήνα 1996, σ. 121-122).