Λεξιπλασία από το παιδί και το ενήλικας. Πρόκειται για τον ενήλικα που κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να παραμείνει παιδί για όσο περισσότερο μπορέσει. Επειδή είναι αιώνιος έφηβος και δεν θέλει να χάσει τον εφηβικό του παρορμητισμό ή την παιδική του ψυχή, επειδή νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια και τους ήρωές του, επειδή έχει κόλλημα με τη μάνα του και τη θεωρεί ως μοναδική γκόμενα της ζωής του, επειδή μένει στο σπίτι των γονιών του μέχρι τα σαράντα του και αρνείται να νοικοκυρευτεί κ.ο.κ. Στη σκέψη του Philippe Muray η συνθήκη του παιδήλικα είναι ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού της ύστερης νεωτερικότητας, που έχει υποβαθμίσει τα συμβολικά όρια, έχει βρεθεί στην κατά Fukuyama μετα-Ιστορία, απολαμβάνει αστικά κέντρα ως τεράστιες παιχνιδουπόλεις για τη διασκέδασή του κ.τ.λ.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
- Παιδήλικας είναι ο ενήλικας που δεν γουστάρει να ενηλικιωθεί μέσα από νόρμες και φόρμες, αλλά να διατηρήσει τον εφηβικό του αυθορμητισμό χωρίς ταυτόχρονα να χάνει την γοητεία της ωριμότητας του. (Εδώ).
- Έχει αρχίσει έντονα και χτυπάει η κουδούνα μου. Μολονότι ανέκαθεν έψαχνα λόγους να αποφύγω τη δέσμευση, τώρα θέλω πάρα πολύ να δεσμευτώ και να κάνω οικογένεια. Τα projects τέλειωσαν πια στη ζωή και σκέφτομαι ότι ενώ παλιά νόμιζα ότι είναι πολύ εγωιστικό να κάνεις παιδιά, τώρα έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είναι υπέρτατη πράξη αγάπης γιατί μαθαίνεις να δίνεις. (...) Ακόμα πιστεύω ότι θα παντρευτώ όταν θα μεγαλώσω. Ουσιαστικά είμαι "παιδήλικας", γιατί ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αρνούνται να μεγαλώσουν. Φυσικά συνειδητοποιώ ότι αργότερα δεν θα μπορώ να κάνω οικογένεια. Είμαι στο ψάξιμο και πραγματικά αισθάνομαι ότι μέσα στο 2012 -που όπως λέει και μια φίλη μου είναι χρονιά γονιμότητας για τους Ταύρους- θα γίνω πατέρας.» (Ο Χάρης Χριστόπουλος για το καμπανάκι της πατρότητας εδώ).
- Πόσο μάλλον ο κατ' εξοχήν παιδήλικας και παραμυθάς σκηνοθέτης. όπως είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο άνθρωπος που είναι ταυτισμένος στο σύγχρονο σινεμά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο με το φάντασμα του Πίτερ Παν, την κινηματογραφική action φρενίτιδα και το πάντρεμα της τεχνολογικής εξελάνς με τη ρετρό αναπόληση. (Εδώ).
- Όσον αφορά το βιβλίο του «Παιδήλικας» και γιατί θέλησε να συμπεριλάβει τα κεφάλαια που αφορούσαν τα ναρκωτικά, σχολίασε: «Δίστασα να γράψω για τα ναρκωτικά, θα μπορούσα να μην το κάνω, καθώς ζούσα στη Γαλλία και δεν γνώριζε κανείς ότι έκανα χρήση κοκαϊνης, πλην των οικείων μου. Το έβαλα, τελικά, γιατί έστω κι ένας από τους χιλιάδες αναγνώστες να έλεγε «πώς τα σταμάτησε αυτός, ας το κάνω κι εγώ», θα είχα πετύχει το στόχο μου». (Εδώ).
- Λίγες μόνο μέρες μετά το μοιραίο σας κατόρθωμα της 11ης Σεπτεμβρίου, ένα βδομαδιάτικο περιοδικό μας, προσκολλημένο όσο λίγα σε αυτήν την περιρρέουσα και τόσο χαρακτηριστική τάση του πολιτισμού μας προς τον γλοιώδη εγκωμιασμό ακόμα και του παραμικρού νεωτερισμού, εξυμνούσε, δίχως να φείδεται λεπτομερειών, τα θέλγητρα τούτων των μελών της νέας γενιάς μας, που αποκαλούνται "παιδήλικες" ή "εφηβήλικες". Είναι τα άτομα που "παθιάζονται με τον Χάρι Πότερ και βουρκώνουν παρακολουθώντας τις περιπέτειες της καλής νεράιδας Αμελί Πουλέν". Είναι όλοι εκείνοι που "ανακαλύπτουν ξανά τα λούτρινα ζωάκια και τις κουβερτούλες των παιδικών τους χρόνων", "διοργανώνουν βραδιές Μονόπολης συνοδευόμενες από μια μεγάλη κούπα ζεστής σοκολάτας" και συναντιούνται σε "βραδιές για κέικ με στρουμφόμουρα", προκειμένου να δουν όλοι μαζί "τα αγαπημένα κινούμενα σχέδια της πιο τρυφερής τους ηλικίας". Πρόκειται για διασκεδάσεις χίλιες φορές προτιμότερες από τα βάρβαρα ονειροπολήματά σας- δε συμφωνείτε;" Αν μη τι άλλο αποδεικνύουν ότι οι δικοί μας βυζαντινισμοί περί του φύλου των αγγέλων έχουν ακόμη να γνωρίσουν πλείστες στιγμές δόξας στο μέλλον. Και κάπως έτσι, η ταύτιση κάθε οπισθοδρομικής τάσης με τη νεωτερικότητα συνιστά ένα απ' τα λαμπρότερά μας κατορθώματα. Όπως εξομολογούνταν ένας από τους "εφηβήλικες" στον δημοσιογράφο που συνέταξε το προαναφερθέν ρεπορτάζ: "Διασκεδάζουμε, δεν σκεφτόμαστε τίποτα, περνάμε τέλεια". Πράγματι, είναι ουσιώδους σημασίας για εμάς να μη σκεφτόμαστε τίποτε και να θεωρούμε πως έτσι περνάμε τέλεια. Κι εσείς μας εμποδίσατε, έστω για μερικές μέρες, να μη σκεφτόμαστε τίποτε. Είναι κάτι που δύσκολα θα ξεχάσουμε και δε θα σας το συγχωρήσουμε ποτέ." (Φιλίπ Μυρέ, Αγαπητοί τζιχαντιστές, εκδ. Μάγμα, Αθήνα 2017, μτφρ.: Νίκος Μάλλιαρης, σ. 26-27, τίτλος του πρωτοτύπου: Philippe Muray, Chers djihadistes, Fayard, Paris 2002).