Η προέλευση της έκφρασης είναι αρκετά ένδοξη από τους σαλταδόρους της Γερμανικής κατοχής, δηλαδή τα νεαρά παιδιά που πηδούσαν στα καμιόνια των Γερμανών κατακτητών και με κίνδυνο της ζωής τους βούταγαν τρόφιμα για τους πεινασμένους ανθρώπους του λαού. Ωστόσο, η έκφραση σαλταδορισμός απέκτησε τη σημασία της απάτης, της πειρατείας, της απατεωνιάς, εννοώντας ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν ένα δικό τους ορισμένο επάγγελμα, αλλά με κάποιον απατεωνίστικο τρόπο παρασιτούν επί των υπολοίπων και είναι αφερέγγυοι κ.ο.κ. Κατ' επέκταση, σημαίνει και τον οπορτουνισμό, χαμαιλεοντισμό κ.τ.ό.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
- Τον τελευταίο καιρό έχει δοθεί προνομιακή θέση σε μια ορδή πρώην αριστερών και διανοουμένων οι οποίοι από την μεταπολίτευση (και κυρίως μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) μεταλλάχθηκαν σε "καθεστωτικούς". Προωθήθηκαν μαζικά σε Πανεπιστήμια, ΜΜΕ, υπουργεία, κυβερνητικές οργανώσεις κι επιτροπές και την τελευταία οκταετία έγιναν μουτζαχεντίν του "εκσυγχρονισμού" σε κάθε σύγκρουσή του με το δημόσιο αίσθημα: Ίμια, μακεδονικό, ταυτότητες, Οτζαλάν, ασφαλιστικό και αμερικάνικες γκαγκστερικές επιθέσεις σε "ανυπάκουες" χώρες. Στην πλειονότητά τους είναι πρόσωπα που μέχρι χτες πιπίλιζαν το "Κεφάλαιο" και το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" αλλά έκαναν τη μεγάλη τούμπα: γύρισαν την πλάτη στο προλεταριάτο και, προσκυνώντας τον υπερατλαντικό χωροφύλακα, ανέλαβαν ρόλο αναμορφωτή μας. Τώρα προσαρμόζουν με άνεση τη διεθνιστική αντίληψη στην επιταγή της Νέας Τάξης με σκοπό την αποεθνοποίηση και αποκοινωνικοποίηση (συγχωρήστε μου τους νεολογισμούς) των λαών. Το φαινόμενο είναι παλιό. Τα φασιστικά κόμματα του Μεσοπολέμου είχαν ιδρυτές ή μεγαλοστελέχη κάποιους πρώην μαρξιστές που πέρναγαν στο αντίπαλο στρατόπεδο (τρανό παράδειγμα ο Μουσσολίνι).Το ιστορικό δίπολο "αριστερός-διανοούμενος" χρησιμοποιήθηκε εναντίον του κόσμου που το εμπιστευόταν ως χτες. Χωρίς αυτούς τους ιδεολογικούς μισθοφόρους, το "εκσυγχρονιστικό" κίνημα θα ήταν αδύνατο να τραυματίσει τόσο σοβαρά την εθνική και κοινωνική συνοχή. Βέβαια, ο συνήθης "αριστερός-διανοούμενος" με τα πτυχία της αστικής κουλτούρας δεν υποψιάζεται ότι υπάρχει και μια λαϊκή κουλτούρα γλωσσολογική, εθνολογική, ανθρωπολογική. Τις σχετικές εμπειρίες του από το σχολείο ή τον στρατό τις αναπολεί ειρωνικά ως "γραφικές". Παρά ταύτα, φαντασιώνεται τον λαϊκό καθοδηγητή. Επαγγέλεται ένα αόριστο "νέο", επειγόμενος για "αλλαγές" και "μεταρρυθμίσεις" υπέρ του λαού τις οποίες μόνον αυτός και οι συν αυτώ θεωρούν αναγκαίες και επείγουσες. Με την έπαρση του "μορφωμένου" αποφασίζει για τον λαό θεωρώντας ότι ο λαός δεν μπορεί να διακρίνει το καλό του και, συνεπώς, είναι δική του αποστολή να του το υποδείξει. Όλοι αυτοί οι διακαναλικοί αγορητές δείχνουν να αγνοούν το προφανές: η θεωρία δεν συνιστά πολιτική πρόταση. Η θεωρία συνιστά απλώς κατεύθυνση. Είναι η εκκίνηση κι όχι η φόρμουλα. Έτσι, όλοι αυτοί οι άθλιοι έχουν σπείρει με τους ιδεολογικούς τους ακροβατισμούς τέτοια σύγχυση και καχυποψία ώστε όταν ο πολίτης ακούει πλέον "αριστερός", δεν ξέρει τι να υποθέσει. Μπορεί να είναι ο υπουργός που του συρρικνώνει την σύνταξη, μπορεί να είναι ο χρηματιστής που του έφαγε τις οικονομίες, μπορεί... Οι ιθαγενείς δραπέτες του μαρξισμού, για να δικαιολογήσουν την μετάλλαξή τους, προβάλλουν το επιχείρημα ότι όλοι έχουν δικαίωμα να αναθεωρούν τις θέσεις τους. Σωστό. Όμως, όποιος νομίζει ότι έκανε λάθος, ζητάει συγγνώμη και πάει σπίτι του. Μόνο αν έχει χάσει κάθε ίχνος τσίπας επιχειρεί να μας πουλήσει τα αντίθετα. Και πάντως, αν η αλλαγή θέσης στερείται ηθικού περιεχομένου αποκαλείται σαλταδορισμός. Δεν νοείται από υπερασπιστής των αδυνάτων να μεταβληθείς σε χειροκροτητή προληπτικών πολέμων, βομβαρδισμών αμάχων και αφαίρεσης κάθε δυνατότητας επιβίωσης των εργαζομένων. Όλοι αυτοί οι πρώην αριστεροί και νυν ζηλωτές του αμερικανισμού επιβεβαιώνουν απλώς τον αφορισμό του ιδεολογικού γκουρού του ναζισμού Α. Ρόζενμπεργκ: "Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν τη δουλειά μας".(Διονύσης Χαριτόπουλος, Ημών των Ιδίων, εκδ. Τόπος, Αθήνα 2002, σ. 191-195).
- Σαλταδορισμός: Το ανώτατο στάδιο του λαϊκιστικού πολιτικαντισμού. (Εδώ).
- Ο σαλταδορισμός κάνει καλό, διά της απατεωνίας αποκομίζει κάποιος οφέλη. (Εδώ).
- Στο κείμενο με τους 15 «άμεσους στόχους πάλης»,που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έδωσε στη δημοσιότητα (εσπευσμένα λόγω των δημοσκοπήσεων - με βάση τις οποίες λειτουργεί ο οπορτουνισμός - και θορυβημένος από την κατακραυγή για το χάιδεμα των αυτιών των κουκουλοφόρων), αξιομνημόνευτα συνυπάρχουν ο πολιτικός σαλταδορισμός με την ουτοπία, ο καιροσκοπισμός με την κρυψίνοια και η αμετροέπεια με τέτοιες και τόσες αντιφάσεις, που οδηγούν στα όρια της γελοιοποίησης ένα πολιτικό κείμενο, όπως είναι το συγκεκριμένο με τους 15 στόχους.Πού αποσκοπεί η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με ένα τέτοιο κείμενο; Αποσκοπεί στα παρακάτω: Να εμφανίσει την πολιτική του ως αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή (γιατί όχι και ως ατόφια κομμουνιστική;), με σκοπό να παραπλανήσει ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές δυνάμεις. Και με αυτόν τον τρόπο προσκομίζει νέα «πειστικά» στοιχεία, ότι ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή του στην άσκηση μιας κυβερνητικής διαχειριστικής πολιτικής, αφού με το ΠΑΣΟΚ τον χωρίζει χάος και αφού στόχος του είναι ο σοσιαλισμός!... (Ρίζος).