Αλητοτουρίστας

Ένας από τους κακούς τουρίστες που δεν αφήνουν όσο συνάλλαγμα θα επιθυμούσαμε στην ελληνική οικονομία, όπως και οι μπατιροτουρίστας, γυφτοτουρίστας, αναρχοτουρίστας, γκραφιτοτουρίστας κ.ά., ο αλητοτουρίστας είναι πλάνης κατά την ετυμολογική σημασία του αλήτης, μπορεί να μην αφήνει καν λεφτά σε ξενοδοχείο ή ρεντρούμι, αλλά να κοιμάται σε σακ βουαγιάζ, σε ακραίες καταστάσεις μπορεί να μην έχει καν βίζα και χαρτιά και περιφέρεται συμβάλλοντας στην ήδη ενδημική στην Ελλάδα αλητεία. Το αλητοτουρίστας είναι, βεβαίως, πλεονασμός ετυμολογικώς, αφού τόσο το αλήτης όσο και το τουρίστας σημαίνουν τον πλάνητα περιηγητή, η μακρόσυρτη λέξη, όμως, προσδίδει μια εσάνς αλητείας στον τουρίστα. Ο αλητοτουρίστας έχει το πλεονέκτημα ότι επειδή αλητεύει ασκόπως μπαίνει καλύτερα στη ζωή της εντοπιότητας από κάποιον που του δείχνουν με στοχευμένο τρόπο ορισμένα Τοπ Τεν αξιοθέατα της εποχής και μετά τον ξαναβάζουν στην κλούβα του all-inclusive ξενοδοχείου. Όπως μαθαίνω από το Διαδίκτυο, η λέξη υπήρχε ήδη στα χρόνια της Δικτατορίας (1967-1974), οπότε είναι από τις πρώτες μειωτικές λεξιπλασίες που έφτιαξε ο ξενοφοβικός λαός μας για τουρίστες, που την εποχή εκείνη μπορεί να ήτανε και χίπιζ ή μπίτνικς on the road για την Ανατολή, ενώ με την καλή έννοια απαθανατίστηκε σε ομώνυμο άζμα του Μανώλη Ρασούλη το 1997.

Πέτρος Βαγιόπουλος - Αλητοτουρίστας - Official Audio Release

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

1. Ο ιδανικός «αλητοτουρίστας» της δεκαετίας του '90 ενσαρκώνεται στο βιβλίο «Η παραλία» του Αλεξ Γκάρλαντ: αναζητεί επιμόνως την ηδονή στο Κο Παν Γκαν της Ταϊλάνδης (ή στην Γκόα της Ινδίας ή στο Μπαλί της Ινδονησίας). Αποτελεί τη φυσική εξέλιξη των προκατόχων του τίτλου της δεκαετίας του '60, αν και αυτοί τον υποτιμούν παριστάνοντας ότι αγνοούν το γεγονός πως τα κίνητρά τους ήταν τα ίδια και τα αυτά: η αναζήτηση του παραδείσου σε απομακρυσμένες γωνιές της γης. Η σημερινή πραγματικότητα όμως τον προσγειώνει απότομα: αντί για τον παράδεισο, βρίσκεται σε ένα «γκέτο τουριστών» στο οποίο οι ντόπιοι έχουν παραμερίσει τη δική τους κουλτούρα για να προσφέρουν ό,τι ζητάει ο Δυτικός ­ πίτσα, μπίρα, βιντεοταινίες, μουσική τέκνο. Χαρακτηριστικό του είναι ότι συχνά δεν αντιλαμβάνεται την γκετοποίησή του. Γιατί να τον συναναστραφείτε: Διότι γνωρίζει καλά ποιες περιοχές πέφτουν και ποιες ανεβαίνουν στο χρηματιστήριο του νεανικού τουρισμού. Γνωρίζει λ.χ. ότι «η Αντζούνα της Γκόα δεν λέει πια· να πάμε στην Γκοκάρνα της διπλανής Καρνατάκα». Είναι επίσης πληροφορημένος στην εντέλεια για το πού γίνονται πάρτι υπό το φως της πανσελήνου σε αυτές τις περιοχές. Γιατί να τον αποφύγετε: Διότι οι σημερινοί «αλητοτουρίστες» ελάχιστα διαφέρουν από τον μέσο πελάτη των οργανωμένων ταξιδιών: αμφότεροι είναι εξίσου απομακρυσμένοι από την πραγματικότητα του τόπου που επισκέπτονται. Διότι η μεγάλη συγκέντρωση νεανικού τουρισμού οδηγεί απαρεγκλίτως στη μαζικοποίηση: εκεί όπου στο παρελθόν πήγαιναν οι Μπιτλς την εποχή των εσωτερικών αναζητήσεών τους, σήμερα πηγαίνουν πούλμαν που μεταφέρουν ευρωπαίους συνταξιούχους ή Αμερικανούς από κρουαζιερόπλοια. (Τάνια Μποζανίνου, Οι φυλές των ταξιδιωτών).
2. Στο τέλος δε θα πατάει όχι τουρίστας της προκοπής για διακοπές στην Ελλάδα, ούτε αλητοτουρίστας για τζάμπα. (Εδώ).
3. Ο \"αλητοτουρίστας\" δεν είναι ένα ηθικό ράκος, ένας μπαγάσας της ευγενούς τάξης των τουριστών, αλλά ένας ανέστιος (χωρίς τουριστικό κατάλυμα) και πένης (μη αφήνων τον οβολόν του στην ελληνική οικονομία) τουρίστας. (Εδώ).
4. Και όσο δια τους συλληφθέντας αλητοτουρίστας, οίτινες συνελήφθησαν εν τη πλατεία, θα πρόκειται μάλλον περί προβοκατόρων των σκοτεινών δυνάμεων. (Μπατσόκ).
5. Αφού κάτοικος δε θέλεις 

να `μαι στην καρδιά σου, ούτε ιθαγενής,  επισκέπτη και τουρίστα μες στα θέλγητρά σου  άσε με δεσποινίς.

Αλητοτουρίστας ξάπλα στην αμμούδα τέτοιας ομορφιάς δίχως βίζα, αραχτός στον ήλιο του χαμόγελου κάποιας Ναυσικάς. Αλητοτουρίστας άϊντε στην σκηνούλα της υπομονής,  άϊντε γλάρος στο κατάρτι,  στο κατάρτι της επιστροφής.

Απ’ το χάος ταξιδεύω να `ρθω και να σ’ εύρω που είσαι τόση δα μα έχεις σύνορα κλειστούλια το γιατί δεν ξεύρω και θα μπω κρυφά.

Αλητοτουρίστας ξάπλα στην αμμούδα τέτοιας ομορφιάς δίχως βίζα, αραχτός στον ήλιο του χαμόγελου κάποιας Ναυσικάς. Αλητοτουρίστας άϊντε στην σκηνούλα της υπομονής,  άϊντε γλάρος στο κατάρτι,  στο κατάρτι της επιστροφής. (Μανώλης Ρασούλης, 1997, μουσική Πέτρου Βαγιόπουλου, τραγουδά ο Ανδρέας Καρακότας).